Katadreuffe - Quel Gargantua (2009, Narrominded)

Katadreuffe - Quel Gargantua
(2009, Narrominded)

Bands als deze zijn de dingen die festivals zoals Incubate zo geweldig maken. Een toffe beschrijving en een klein gaatje in je prachtig uitgezette trektocht door Tilburg, meer is er niet nodig om zoiets als dit te mogen aanschouwen. Een week voordat Incubate van start ging heb ik nog eens mooi door alle beschrijvingen gebladerd en viel mijn oog op het Nederlandse Katadreuffe. De altijd even mysterieuze en charmate tekst die me uit moest leggen wat deze groep voor moest stellen was natuurlijk niet genoeg, ik moest dit zelf meemaken. Om op zaterdagavond nog te overtuigen op een zo veel omvattend festival moet je van goede huize komen maar het is de heren wel gelukt. Een overdonderend goede (en trouwens druk bezochte) liveshow in het veelste kleine Kafee 't Buitenbeentje liet een indruk achter waardoor ik de volgende maandag meteen het net op gedoken ben.

Behalve een stel goede muzikanten blijken het ook een stel sociale heren te zijn, hun totale discografie (1 album, 1 EP) is namelijk gratis te downloaden op door de band zelf aangeboden links. Omdat ik van goede dingen altijd veel wil begon ik natuurlijk met Smooth Operators. Hierop hoorde ik hetzelfde kunstje dat de heren live vertoonde met als lichte tegenvaller dat het hier maar om een van de leden ging met geprogrammeerde drums. Baggerdrums of niet, het bleven ijzersterke nummers en niet veel later heb ik daarom ook de EP Quel Gargantua binnengehaald. Gelukkig is hierop wel de hele band te horen wat meteen zorgt voor een veel betere sound die de digitale zeikerigheid totaal is verloren. Als ik de muziek van Katadreuffe moet omschrijven kom ik ergens uit tussen math rock en post-hardcore maar hierin halen de heren hun invloeden uit een breed scala van genres waaronder post-punk, shoegaze, noise rock en zelfs wat jazz. Waar dit uiteindelijk op neer komt is een goede mix van gitaargeweld en synthpartijen ondersteund door bijpassende zang, drums en heerlijke basloopjes. Soms venijnig hard en dan weer atmospherisch en uitgesponnen. De heren houden van afwisselen zo ook met de tempo's dit zorgt soms voor onverwachte omslagen die de muziek niet makkelijker maken maar als men hier doorheen kijkt is dit een intense en zeer aangename luisterbeurt. Een veelbelovende band van eigen bodem, dat moeten we zeker in de gaten gaan houden. Voor het geld hoef je ze in ieder geval niet te laten liggen dus pik meteen even beide releases op.

Review door: Kevin Jansen

Katadreuffe myspace

Wet Hair - Dream (2009, Not Not Fun)

Wet Hair - Dream
(2009, Not Not Fun)

Misschien wel het droevigste nieuws voor de experimentele scene van het afgelopen jaar, het uit elkaar gaan van pscych-noise formatie Raccoo-oo-oon. Wees niet getreurd, uit de resten van dit collectief is namelijk een hele stroom aan nieuwe projecten ontstaan. Een van de meest fascinerende daarvan is Wet Hair, bestaande uit Ryan Garbes en Shawn Reed (beide ex-leden van de eerder genoemde groep). Andere namen waaronder ex-Raccoo-oo-oons opereren zijn o.a. Pukers, Trash Dog, Driphouse, Youth of the Beast en Ryan Garbes. Eigenlijk is Raccoo-oo-oon dus nog steeds volop bezig, alleen is het wat versnipperd. Dat is dan ook meteen een goede beschrijving voor de sound van Wet Hair, waarin erg veel terugkomt uit hun eerdere werk.

Op de tweede 12" van dit duo getiteld Dream kunnen we dus drones, een portie psych-noise, tape sounds en chanted vocals verwachten. Dit alles is gedoopt in een lo-fi sfeertje vol van echo's. Hoogtepunt op het album zijn de Shawn Reed, die klinkt of hij direct uit het gesticht de studio in is gedoken. Vaak onverstaanbaar, altijd bezeten, liggen de vocals ver boven alles uitgemixt. Zo vormt de kerkorgel imiterende compositie voor een perfecte achtergrond voor een psychopaat z'n dromen. Uiteindelijk is dit album dat iets meer dan een half uurtje duurt weinig vernieuwend en vooral een persoonlijkere uitvoering van wat de heren al deden met Raccoo-oo-oon. Toch is het wel de beste Wet Hair release tot nu toe en vooral door de sterke vocalen een plaat die wel boven de grote hoeveelheid psych-noise van de laatste tijd uitsteekt.

Review door: Kevin Jansen

Wet Hair myspace

Gang Gang Dance - Saint Dymphna (2008, The Social Registry)

Gang Gang Dance - Saint Dymphna
(2008, The Social Registry)

Als een artiest het presteert om anderhalve dag op repeat te staan op mijn iPod dan wordt dat natuurlijk beloond met een review. Helaas bij gebrek aan recenter werk (EP uitgesloten) betreft het hier een album van vorig jaar. Het collectief dat zo lang mijn oren heeft gestreeld in de afgelopen week is Gang Gang Dance. Deze uit Manhattan afkomstige experimentele groep heeft misschien wel een van de meest vooruitstrevende geluiden in de huidige muziekscene. Er is weinig dat niet in het straatje van dit vijftal valt, en er is natuurlijk altijd ruimte voor improvisatie. Het ijzersterke God's Money uit 2005 heeft mij helemaal overtuigd, Gang Gang Dance beheerst haar altijd groeiende stijl perfect. Op dit album wordt een heerlijk moderne combinatie tussen tribal-percussie en synthesizers gemaakt, aangevuld met de diverse zang van Lizzi Bougatsos.

Eigenlijk is het geheel geen steek veranderd sinds 2005 want de laatste, Saint Dymphna, klinkt nog steeds als typisch Gang Gang Dance. De invloeden schieten weer alle kanten op, zo is op deze plaat natuurlijk de tribal-percussie te horen, zijn er vele synths in werk gesteld die typische techno geluiden produceren en ook is de zang weer divers. Naast deze basisingrediënten is er bij Gang Gang Dance altijd ruimte voor meer gekkigheid en wat dat betreft laten ze zich flink gaan op dit album. Toch is het gehele geluid ingetogener dan voorheen, maar dit komt de kracht van de nummers alleen ten goede. Door niet totaal over the top te gaan komt de ijzersterke percussie nog duidelijker dan voorheen naar voren. En dat mag zeker gebeuren, er wordt op van alles getimmerd en ook digitaal worden er drums geprogrammeerd maar alles zit ongeloofelijk strak in elkaar. Hierdoor zijn ook op het laatste album de ritmes van over de hele wereld nog steeds de drijfveer. Leuk detail, Tinchy Stryder rapt ook nog even mee op dit album. En zo zien we maar weer dat Gang Gang Dance nog steeds de grenzen verlegt zonder de herkenbare sound te verlaten. Experimentele muziek heeft zelden zo catchy geklonken.

Review door: Kevin Jansen

Gang Gang Dance myspace

Pocahaunted - Passage (2009, Troubleman Unlimited)

Pocahaunted - Passage
(2009, Troubleman Unlimited)

Zoals ik in de vorige review zei was Cameron Stallones van Sun Araw al eens te horen bij Pocahaunted en dat betrof dit album. Na vele releases is dit een van de meer verfijnde platen die ze de laatste hebben uitgebracht. Passage staat vol met vier nummers en duurt rond de veertig minuten. Weinig nieuws onder de zon, nog steeds zijn het drones die worden aangevuld met psych folk en zang die direct uit een oud ritueel lijkt te komen. De nummers verschillen niet veel van elkaar en ook in de composities zelf gebeurt er maar weinig. Voor vele zal dit Pocahaunted album, net als de andere, daarom direct als saai en slaapverwekkend bestempeld worden.

Echter, iets waar ik me keer op keer over verbaas, de dames voeren dit trucje zo goed uit dat het toch weer de moeite waard is. Zelf heb ik zeker meer dan dertig verschillende releases van dit duo (soms bijgestaan door verschillende bezettingen) gehoord en ik betwijfel dat dit de laatste zal zijn. Vernieuwing is er niet te vinden in het werk, er wordt niet eens een poging gedaan. Ik zou zelfs durven zeggen dat Pocahaunted er niet op uit is om muziek te maken maar meer een sfeer. En dat is nu juist het sterkste punt aan dit album, sfeer. De nummers geven me echt het gevoel dat ik ergens rondzweef tussen eeuwenoude rituelen, er wordt een hele sterke trance opgewekt. Eigenlijk licht het meer aan de luisteraar dan aan Pocahaunted, als je er voor open staat kun je heerlijk meezweven op deze drones. Doe je dit echter niet zul je ze al snel als saai ervaren en zeker niet door de talloze releases heen ploeteren. Als eerste kennismaking kan ik dit album zeker aanraden omdat de dames hier op hun sterkst zijn wat sfeer betreft.

Review door: Kevin Jansen

Pocahaunted myspace

Sun Araw - Heavy Deeds (2009, Not Not Fun)

Sun Araw - Heavy Deeds
(2009, Not Not Fun)

De beste beschrijving voor dit ietwat vreemde project is misschien wel dat het een typische Not Not Fun artiest is. Het betreft hier het soloproject van Cameron Stallones, gitarist van Magic Laterns en ook al eens eerder te horen bij Pocahaunted. Vanuit deze projecten is Sun Araw een logisch gevolg. Ook hier horen we Cameron lang uitgerekte composities maken gebouwd rond drones en tribal drums en beats. Een experimentele artiest zoals deze zou niet experimenteel zijn als hij er toch niet wat gekke nieuwigheden aan toe zou voegen, en dat heeft hij zeker gedaan.

Op Heavy Deeds horen we Sun Araw gebruik maken van dub beats, tropical en psychedelische sounds, dit alles wordt aan elkaar gevlochten met drones en synthesizers en zelfs funky en akoestische gitaar komen voorbij op deze diverse plaat. Deze redelijk diverse invloeden worden mooi samengevoegd doordat Cameron de tijd neemt om de geluiden te laten samenwerken en over te vloeien. Hierbij maakt hij veel gebruik van echo's en wah wahs met een heel psychedelisch geheel als eindresultaat. De nummers worden geleid door simpele tribal-achtige beats die een soort trance opwekken, deze wordt enkel versterkt door de toevoeging van alle andere elementen. Soms lijkt de samenvoeging wat willekeurig maar door herhaling komt alles uiteindelijk toch op zijn plaats. Het best komt dit naar voren in de afsluiter All Night Long waarin het hele album nog eens mooi wordt samengevat. Bij twijfel wil ik mensen dan ook aanraden om met dit nummer te beginnen voor een goed beeld, en als het bevalt zul je zeker van de rest van het album genieten. Trippy, rustgevend, maar zeker niet slaapverwekkend deze Sun Araw.

Review door: Kevin Jansen

Sun Araw myspace

Blues Control - Local Flavor (2009, Siltbreeze)

Blues Control - Local Flavor
(2009, Siltbreeze)

Ongelooflijk hoeveel ik naar dit album heb uitgekeken. Ondanks de soms tegenvallende eerdere releases is dit psychedelische duo uit Queens er zeker een om te volgen. Men bedient zich op gitaar, tapedecks en verscheidene elektronica om uitgesponnen psychedelische jams neer te zetten. Blues Control vloeit vrolijk door verschillende genres heen maar maakt vooral gebruik van drones en avant-garde noise om een psychedelisch geheel neer te zetten. Mijn eerste kennismaking met dit duo was op het gelijknamige debuutalbum Blues Control uit 2007 (niet te verwarren met de eerder uitgebrachte tape met dezelfde titel). Een zeer aangename kennismaking was het niet meteen, Blues Control leek te enthousiast. Voor de stijl die ze spelen leek het of deze twee te gehaast te werk gingen, er werden veel te veel nieuwe elementen gebruikt in een korte tijd. Soms zorgde dit voor erg interessante resultaten maar dit album kende ook een stel flinke tegenvallers.

Sinds deze eerste kennismaking heeft Blues Control natuurlijk niet stilgezeten. Ondertussen hebben ze er een handvol releases bij, die ik eerlijk gezegd maar matig heb gevolgd. Toch iedere keer als ik met Blues Control in aanraking kwam was het een boeiende luisterbeurt met veel potentie. Vandaar dat ik erg blij was toen ik de eerste positieve reacties hoorde op het dit jaar verschenen Local Flavor. De plaat begint precies zoals ik de twee ken, te enthousiast. Een opzwepende drumbeat en een rockende gitaar starten dit album nogal onwennig. Al snel vreesde ik dat het precies zo zou lopen als het debuut, maar de volhouder wint hier. Na het ietwat misplaatste eerste nummer wordt er meer ruimte gemaakt, men neemt de tijd om het muzikale pallet op te bouwen en af te stellen. Deze trend zet zich door terwijl de plaat vordert en bouwt heerlijk op naar het meesterwerk van dit album, On Through The Night. Dit zestien minuten durende pareltje klinkt precies zoals Blues Control in mijn dromen klinkt. Het overhaaste enthousiaste is compleet verdwenen en heeft plaats gemaakt voor controle en oog voor detail. Dit alles zorgt ervoor dat dit nummer ongeloofelijk meeslepend is opgebouwd, als het eindelijk voorbij is smacht ik naar meer. Blues Control heeft hun eigen stijl gevonden en mag wat mij betreft deze zeker doorvoeren op het volgende album dat we hopelijk snel kunnen beluisteren!

Review door: Kevin Jansen

Blues Control myspace

Animal Collective - Merriweather Post Pavilion (2009, Domino)

Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
(2009, Domino)

De hele muziekpers heeft dit album al de hemel ingeprezen, en niet onterecht. Deze nieuwe plaat is gewoon erg goed. Animal Collective was altijd al een boeiende groep om te volgen. Het onbeschrijfelijke geluid van de heren ging altijd vooruit zonder zijn roots te vergeten. Een genre koppelen aan de diverse albums die er tot nu toe zijn verschenen is haast onmogelijk. Animal Collective wordt vaak ingedeeld in de new wierd america beweging wat betekend dat ze graag spelen met psych- en freak folk en aanverwante experimentele muziekstijlen. Nummers zijn vaak vaag van opbouw en zwevende geluiden is haast een verplichting. Binnen deze brede stroming heeft het collectief ondertussen bijna alle uithoeken verkend.

Met Merriweather Post Pavilion schuiven de mannen iets verder richting de popmuziek. Structuren zijn makkelijker te vinden en er is meer te spreken van opzichzelfstaande nummers. Dromerig en experimenteel is het natuurlijk nog steeds en dat zullen ze ook altijd blijven maar zo toegankelijk als dit heeft dat nog nooit geklonken. In tegenstelling tot de soms wat verstrooide voorganger Strawberry Jam weet Animal Collective op het laatste album de kwaliteit mooi te verdelen. Wellicht is dit niet het boeiendste album dat ze ooit gemaakt hebben, er worden weinig totaal nieuwe elementen toegevoegd, waarschijnlijk wel het beste. De heren weten waar hun sterke punten zitten en hebben die op deze plaat gecombineerd en beter dan ooit uitgevoerd. Dat alles is verpakt in een album dat de luisteraar wat minder uitdaagt dan het oude werk, een echte doorbraak is niet ver weg vanaf hier.

Review door: Kevin Jansen

Animal Collective myspace

Black Pus - Down Da Drain/Bark of the Tree (2009, Corleone)

Black Pus - Down Da Drain/Bark of the Tree
(2009, Corleone)

Alle stoppen zijn doorgeslagen bij Brian Chippendale, ik weet het nu echt zeker. Eerder bekend van zijn andere projecten Lightning Bolt en Mindflayer zien we Chippendale hier opnieuw met een geweldig agressief noise rock project, dit keer solo onder de naam Black Pus. Er zijn al meerdere albums van hem verschenen onder die naam maar deze EP is werkelijk het toppunt. Totaal hysterisch zoals we hem kennen. In de voorgaande Black Pus albums werd er duidelijk meer met noise en totale waanzin geflirt dan dat dit gebeurt bij Lightning Bolt en deze richting wordt als maar verder doorgezet. Als Down Da Drain/Bark of the Tree een vooruitzicht is op zijn volgende album wordt dat misschien wel de hardste noise rock plaat allertijden.

De met twee nummers gevulde EP begint tamelijk rustig met Down Da Drain. Schele feedback en militair klinkende tribal drums geven de toon aan van dit nummer. De zang is zoals gewoonlijk totaal onverstaanbaar en harstikke schel, het is meer een instrument geworden. Naarmate de trek vordert worden er meer lagen aan het geheel van noise toegevoegd. Het standvastige ritme van het begin wordt de hele tijd doorgevoerd. Dan is het de beurt aan het hysterische tweede nummer Bark of the Tree. Bij een eerste luisterbeurt lijkt het alsof hij op het verkeerde toerental wordt afgespeeld, omhoog gepitchte zang en razendsnelle drums. Daaroverheen meer lagen noise dan is het vorige nummer en al snel zit de geluidsdichtheid tegen de honderd procent aan. Het is haast onmogelijk om te horen wat er precies allemaal gebeurt. Het mooie van deze twee nummers is dat ze de ware aard van Chippendale laten horen zoals deze al terug is te zien in zijn comics. Dat dit niet altijd de mooiste songs oplevert wordt bewezen met deze twee van de feeback overlopende krachtpatsers. Ik hoor hem liever achter de drums zitten bij Lightning Bolt maar een kijkje in zijn hersenpan was zeker interessant.

Review door: Kevin Jansen

Black Pus myspace

Woods - Songs of Shame (2009, Woodist/Schrimper)

Woods - Songs of Shame
(2009, Woodist/Schrimper)

Karakter dat heeft Woods nog steeds op deze nieuwe plaat. Dat was altijd al een van de ingrediënten waarvoor je naar een plaat deze wisselende formatie luistert. Wat begon als een duo is inmiddels uitgegroeid tot een groep van vier personen waarin de hoofdrol nog steeds is weggelegd voor gitarist en zanger Jeremy Earl. In typische Woods-stijl betekend de hoofdrol dat je het dichtst bij de microfoon zit tijdens de opname. Zoals op eerdere albums wordt er nog steeds opgenomen met een simpele microfoon midden in de ruimte op een tapedeck, hierdoor is het oude vertrouwde lo-fi kampvuursfeertje behouden gebleven.

Muzikaal zweeft Songs of Shame nog steeds ergens tussen lo-fi folk en indie pop waarvan we de heren kennen. Nieuw op dit album is de grotere hoofdrol voor psychedelische gitaaravonturen. Tussen de pakkende songs door wordt er meerdere keren lekker afgedwaald, hierdoor ontstaat een lekker vrij zweverig geheel. Precies de toevoeging die Woods nodig had. Ze moeten het natuurlijk niet hebben van de perfect gestemde gitaren, de high tech opnames of het uitermate ingewikkelde ritme in de nummers. Woods is een sfeer, een avond aan het kampvuur met een paar lekkere songs tussen een hoop gelach en plezier door. En dat is precies wat er wordt neergezet op deze plaat. De heren hebben hier zeker niet hun beste nummers geschreven, er zijn al een aantal super sterke songs in hun repetoire te vinden, maar het beste album naar mijn mening wel. Een beter afstemming en overvloeing tussen de psychedelica en de songs is een verbeterpunt voor de toekomst maar voor nu gewoon een verdomd heerlijke Woods plaat zoals we van ze gewend zijn.

Review door: Kevin Jansen

Woods myspace

HEALTH - Get Color (2009, Lovepump United)

HEALTH - Get Color
(2009, Lovepump United)

Perspectief is heel belangrijk wanneer men kijkt naar een band als HEALTH. Ze spelen een samevoeging van noise rock en electronica waarin ze niet bang zijn om de nodige noise te gebruiken. Als ze vergelijkt worden met bijvoorbeeld Prurient voelt het allemaal nogal slap aan maar in vergelijking met het grootste deel van het muzikale spectrum zijn dit harde nummers. Althans, dat was hun eerder album HEALTH en de daarop volgende remixplaat. Ruwe uitspattingen, harde nummers en veel onderdelen die je niet gauw terug zult zien in normale popsongs daar stond het debuutalbum vol mee.

De mensen die de hype rond deze formatie gevolgd hebben zullen ook wel mee hebben gekregen dat er het een en ander is veranderd sinds deze beginselen. Op de nieuwe plaat Get Color is namelijk meer structuur te vinden dan ooit verwacht, ook zijn een aantal van de harde geluiden ingeruild voor poppy zang en werkelijke nummers. Nog steeds hangt het geheel aan elkaar van uitspattingen met noise, echter zijn ze dit maal ietwat gecontroleerder te werk gegaan. Veelal is dit voor mij persoonlijk een gigantische tegenvaller. Bands brengen een ruw en gedurfd debuut uit met het gevolg dat ze gehypt worden. Uiteindelijk komt er dan veelste snel een vervolg achteraan om de hype te voeden, vaak aangepast op een nog grotere doelgroep. Bij dit album is die aanpassing wel gemaakt, maar om de juiste redenen. HEALTH weet waar ze naartoe willen en bereikt dit volledig met een van de pakkendste albums van het jaar. Het toppunt in deze formatie is gelukkig bewaard gebleven, de ongeloofelijk krachtige haast tribal drums zijn nog steeds even hard. Terechte single Die Slow is het beste voorbeeld van de nieuwe stijl en tevens een erg pakkend nummer. HEALTH-fans komen zeker aan hun trekken, nieuwelingen kunnen beter eerst even op youtube de video kijken.

Review door: Kevin Jansen

HEALTH myspace

Fuck Buttons - Tarot Sport (2009, ATP Recordings)

Fuck Buttons - Tarot Sport
(2009, ATP Recordings)

Officieel komt hij overmorgen pas uit maar hier is alvast een review zodat je hem dan meteen met een gerust hart kunt gaan kopen. Het betreft hier de opvolger van het in 2007 zeer goed ontvangen debuut Street Horrrsing van het duo Fuck Buttons. Op deze plaat was al eerder te horen hoe deze mannen noise en drone combineren met melodieze ambient en zelfs beats. Zoals dat bijna regel is van een debuutalbum waren de heren deze stijl nog behoorlijk aan het aftasten met gemengd succes. Het geheel zorgde voor een erg goede plaat die soms ietwat teveel verzoop in het geweld aan noise dat de heren uit hun merkwaardige instrumenten halen.

Van fouten moet je leren en dat hebben deze heren duidelijk gedaan. Ik ontkom er niet aan om de slechtste woordgrap in de geschiedenis van het internet te maken, fuck wat drukken deze heren op de juist buttons met deze plaat. Ze zitten nog steeds in het vertrouwde stijltje met Tarot Sport maar wat opbouw en gebruik van beats betreft zijn er grote stappen vooruit gemaakt. In plaats van de jams op het eerste album heeft men nu het gevoel echt naar nummers te luisteren. Ondanks deze strakkere opbouw zien we nog steeds dezelfde overvloeiende aanpak in het album terug, dezelfde synths en beats duiken nog wel eens op in verschillende nummers. Soms wat voorspelbaar maar het gehele resultaat luistert hierdoor lekker weg, zelfs het eerste nummer sluit goed aan op het laaste wat meerdere luisterbeurten aanmoedigt. Het sterkst vind ik dit album tijdens de opener Surf Solar die qua opbouw erg vergelijkbaar is met Sweet Love for Planet Earth, het meesterwerk van eerste plaat. Er wordt leven in de beats geblazen doordat de melodieuze drones op een zelfde niveau erlangs vloeien, herhalende loops lijken opeens zo vrij en beweegelijk. Petje af voor Andrew Weatherhall, de producent van dit album, voor een evenwichtige mix tussen alle elementen van Fuck Buttons. Erg sterk vervolg dat doet verlangen naar meer.

Review door: Kevin Jansen

Fuck Buttons myspace

Bygones - by- (2009, Sargent House)

Bygones - by-
(2009, Sargent House)

Niet meer dan het logische vervolg op de vorige review. Bygones is een relatief nieuw project dat in 2008 gestart werdt door de langverwachte samenwerking tussen Nick Reinhart (Tera Melos) en Zach Hill (Hella, Holy Smokes etc.). Het eerste resultaat van deze hemelse combinatie is het dit jaar uitgebrachte by-. Op dit album horen we de twee mannen ingewikkelde doch melodieuze structuren neerzetten die het best te plaatsen zijn binnen het math- en noise rock genre. Dit betekend wederom muzikale hoogstandjes van de twee die in hun vorige projecten al meer dan eens lieten horen dat ze hun instrument beheersen. Men zou verwachten dat er weinig fout kan gaan als deze twee een gecombineerd album uitbrengen. Helaas moet ik vast stellen dat het eindresultaat mij toch lichtelijk tegenvalt.

Ik zou bijna zeggen dat de nummers geschreven werden nadat er al een ander album door de twee geschreven was. Het geheel klinkt behoorlijk zwak en eerder als math pop in vergelijking met het adrenaline gevulde werk dat te horen is op bijvoorbeeld Hold your Horse Is (Hella) of Drugs to the Dear Youth (Tera Melos). Gelukkig kan ik wel vast stellen dat het hier dan wel de beste popmuziek betreft die er de laatste decennia geschreven is. De heren weten nog steeds hoe een goed nummer in elkaar zit en houden de aandacht over de gehele plaat dan ook goed vast. Het geluid is aangenaam melodieus en luistert lekker weg, door de minimale bezetting zijn de fijne details in het spel van beide instrumenten ook erg goed te horen. Al met al geeft het album me vooral dubbele gevoelens. Eenerzijds is het een geweldig goed math pop album dat op bepaalde punten erg fris klinkt. Toch, vooral door de hierbij betrokken muzikanten zit ik het hele album te wachten tot ze alles eruithalen dat erin zit en dat is naar mijn mening nog lang niet gebeurd. Hopelijk was dit enkel een opstapje naar een verassend experimentele opvolger vol energie.

Review door: Kevin Jansen

Bygones myspace

Tera Melos - Drugs to the Dear Youth (2007, Self-released - 2009, Sargent House

Tera Melos - Drugs to the Dear Youth
(2007, Self-released - 2009, Sargent House)

Wat is er nou een beter excuus voor een review dan deze prachtige heruitgave op het befaamde Sargent House? Deze voor het eerst in 2007 zelfuitgebrachte EP betreft de tweede officiële release van Tera Melos. Eerder verschenen al een zeer mysterieuze demo en het naamloze debuut (vaak Melodies of Tera Melos genoemd). Begonnen als quartet is de formatie ondertussen gekrompen tot een trio dat vooral draait om gitarist en vocalist Nick Reinhart (ook bekend van de samenwerking met Hella drummer Zach Hill onder de naam Bygones). Tera Melos zweeft ergens in het onduidelijke hokje van de math rock, prominente invloeden in hun spel komen onder andere uit jazz, post-hardcore en ambient.

Dit alles smelt samen tot een stel zweverige songs die tijdens een eerste luisterbeurt nogal chaotisch over kunnen komen. Als men er goed voor gaat zitten is echter te horen dat het hier niet gaat om een aantal ADHD-patiënten maar muzikale genialiteit. De uitgesponnen gitaarriffs in combinatie met ambient elektronica en jazzy drums zijn perfect op elkaar afgestemd. De vraag blijft of men het doel had om ongeloofelijk technische muziek te maken en toevallig op een mooi geheel uitkwam of dat het net andersom is gebeurd. Dit is natuurlijk totaal niet van belang bij het genieten van deze plaat. Hoogtepunt is duidelijk het korte interlude Ambassadors of All that is Good dat wordt gevolgd door het epische 40 Rods to the Hogs Head waarin alle onderdelen van Tera Melos prachtig naar voren komen. Al met al een geweldige plaat die soms op het randje zweeft tussen totaal verloren gitaargepingel en prachtige songs, gelukkig blijven de heren altijd netjes binnen de lijntjes. Is dit alles toch wat teveel? Dan raad ik het hierop volgende gedeelde album met By the End of Tonight aan waarop het gaspedaal iets minder diep wordt ingetrapt en er wat meer oog is voor zang.

Review door: Kevin Jansen

Tera Melos myspace

Black Dice - Repo (2009, Paw Tracks)

Black Dice - Repo
(2009, Paw Tracks)

Makkelijk hebben de heren uit Brooklyn het nooit aangepakt. Het trio dat al sinds 1997 onorthodoxe muziek produceert heeft al vele verschillende genres aangedaan. Ooit begonnen als een werkelijke band, bekend om hun trashy noise rock shows, heeft Black Dice een weg afgelegd langs dub, afrobeat, ambient en vele andere genres. Het gaat hier dan ook om een van de weinige bands die de tag experimental ook echt verdient. Een vreemd geluid maakt het nog geen experiment, verandering doet dat wel. En daar houden de jongemannen zeker van, zo ook te horen op deze laatste plaat.

Repo is de opvolger van het in 2007 verschenen Load Blown maar zeker geen herhaling van die eerdere plaat. Op het nieuwe album horen we Black Dice wederom verder afdwalen van hun originele sound. De vrije stijl van componeren en het samenvloeien van verschillende genres is niet nieuw, de poppy invulling hiervan wel. Waren deze heren niet zo eigenwijs met hun geluiden te werk gegaan had het zo een popalbum kunnen worden. Het resultaat van deze frisse aanpak is een verassend ritmische plaat gevuld met vooral korte uitspattingen van nummers. Deze verschillende tracks worden opgevuld met diverse geluiden, waarin offbeat drumloops en echo's spelen hierin de hoofdrol. Ondanks de korte en directe aard van de nummers vormt deze plaat een mooi vloeiend geheel. Dat is vooral te danken aan het geweldige masteren en mixen van dit album, de sounds sluiten perfect op elkaar aan. Zoals altijd al geweest is Black Dice vooral een band die zich niet laat beschrijven, het laat zich ervaren. Daarom wil ik ook iedereen aanraden om deze nieuweling in huis te halen en er een mooie eigen mening over te vormen. Als ik dan toch een goede beschrijving zou moeten geven raad ik een blik op de albumhoes aan, poppy maar vooral weer gruwelijk eigenwijs. Black Dice zoals het hoort.

Review door: Kevin Jansen

Black Dice myspace