Topaz Rags - Tarot Harem (2009, Not Not Fun)

Topaz Rags - Tarot Harem
(2009, Not Not Fun)

Power electronics zoals Prurient, dat was de trend eenn tijd terug in de kleine maar toch erg hippe noise-scene. Gelukkig is men daar ondertussen grotendeels mee gestopt want er zijn maar weinig mensen die schreeuwen in een microfoon zoveel passie mee kunnen geven. Om de hipheid te waarborgen moest er natuurlijk een nieuwe trend gevonden worden en dat gebeurde in de vorm van psych-noise. De hoeveelheid tapes, homemade cd-rs en 7"s waarmee we de laatste tijd overspoeld worden is gigantisch. Helaas blijkt er een heel groot verschil tussen de kwaliteit en de kwantiteit van dit genre waardoor ik meer dan eens een half uur verspil met het luisteren naar de meest slaapwekkende "drones" die men deze genretag durft te geven.

Ik had dan ook bijna niet de moeite genomen om me in Topaz Rags te verdiepen. Waarom kregen ze dan toch het voordeel van de twijfel? Dit was vooral te danken aan mijn vertrouwen in het Not Not Fun label, die koning zijn in het selecteren van parels uit een grote groep meuk. Ook het feit dat er een lid of leden van de formatie Pocahaunted hierbij betrokken is/zijn deed me vermoeden dat dit misschien toch goed zou zijn. Ik besloot uiteindelijk te gaan voor Tarot Harem, een EP uitgebracht op 7" vinyl, wat door zijn beperkte lengte me zou beschermen tegen een slaapverwekkende drone. Natuurlijk was ik na de eerste tonen al positief verrast, de aanwezigheid van Pocahaunted is zeker te horen in de even sterke sfeer die meteen wordt neergezet. Een lekkere lo-fi taperuis, wat minimale piano aangevuld met percussie die erg hypnotiserend werkt. Ook zijn de altijd herkenbare vocalen weer overgoten met echo's en is er soms een verloren trompet te herkennen. De herhaling van zowel piano als percussie en de mantra-achtige zangpartijen zorgen ervoor dat de tribal-mood er weer goed inzit. Al snel wordt duidelijk dat het opbouwen van een nummer totaal niet de bedoeling is van het trio dat vooral bezig is met psychedelisch rondzweven door hun eigen rituele uitspattingen. Soms vind ik het door de wel heel erg herhalende instrumentatie ietwat teveel op ritmes gebaseerd om er echt in weg te zakken. Dit wordt echter ruimschoots goed gemaakt met de ijzersterke vocalen en het heerlijk droevige sfeertje dat van begin tot eind deze EP overheerst.

Review door: Kevin Jansen

Topaz Rags myspace

Pocahaunted - Passage (2009, Troubleman Unlimited)

Pocahaunted - Passage
(2009, Troubleman Unlimited)

Zoals ik in de vorige review zei was Cameron Stallones van Sun Araw al eens te horen bij Pocahaunted en dat betrof dit album. Na vele releases is dit een van de meer verfijnde platen die ze de laatste hebben uitgebracht. Passage staat vol met vier nummers en duurt rond de veertig minuten. Weinig nieuws onder de zon, nog steeds zijn het drones die worden aangevuld met psych folk en zang die direct uit een oud ritueel lijkt te komen. De nummers verschillen niet veel van elkaar en ook in de composities zelf gebeurt er maar weinig. Voor vele zal dit Pocahaunted album, net als de andere, daarom direct als saai en slaapverwekkend bestempeld worden.

Echter, iets waar ik me keer op keer over verbaas, de dames voeren dit trucje zo goed uit dat het toch weer de moeite waard is. Zelf heb ik zeker meer dan dertig verschillende releases van dit duo (soms bijgestaan door verschillende bezettingen) gehoord en ik betwijfel dat dit de laatste zal zijn. Vernieuwing is er niet te vinden in het werk, er wordt niet eens een poging gedaan. Ik zou zelfs durven zeggen dat Pocahaunted er niet op uit is om muziek te maken maar meer een sfeer. En dat is nu juist het sterkste punt aan dit album, sfeer. De nummers geven me echt het gevoel dat ik ergens rondzweef tussen eeuwenoude rituelen, er wordt een hele sterke trance opgewekt. Eigenlijk licht het meer aan de luisteraar dan aan Pocahaunted, als je er voor open staat kun je heerlijk meezweven op deze drones. Doe je dit echter niet zul je ze al snel als saai ervaren en zeker niet door de talloze releases heen ploeteren. Als eerste kennismaking kan ik dit album zeker aanraden omdat de dames hier op hun sterkst zijn wat sfeer betreft.

Review door: Kevin Jansen

Pocahaunted myspace

Animal Collective - Merriweather Post Pavilion (2009, Domino)

Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
(2009, Domino)

De hele muziekpers heeft dit album al de hemel ingeprezen, en niet onterecht. Deze nieuwe plaat is gewoon erg goed. Animal Collective was altijd al een boeiende groep om te volgen. Het onbeschrijfelijke geluid van de heren ging altijd vooruit zonder zijn roots te vergeten. Een genre koppelen aan de diverse albums die er tot nu toe zijn verschenen is haast onmogelijk. Animal Collective wordt vaak ingedeeld in de new wierd america beweging wat betekend dat ze graag spelen met psych- en freak folk en aanverwante experimentele muziekstijlen. Nummers zijn vaak vaag van opbouw en zwevende geluiden is haast een verplichting. Binnen deze brede stroming heeft het collectief ondertussen bijna alle uithoeken verkend.

Met Merriweather Post Pavilion schuiven de mannen iets verder richting de popmuziek. Structuren zijn makkelijker te vinden en er is meer te spreken van opzichzelfstaande nummers. Dromerig en experimenteel is het natuurlijk nog steeds en dat zullen ze ook altijd blijven maar zo toegankelijk als dit heeft dat nog nooit geklonken. In tegenstelling tot de soms wat verstrooide voorganger Strawberry Jam weet Animal Collective op het laatste album de kwaliteit mooi te verdelen. Wellicht is dit niet het boeiendste album dat ze ooit gemaakt hebben, er worden weinig totaal nieuwe elementen toegevoegd, waarschijnlijk wel het beste. De heren weten waar hun sterke punten zitten en hebben die op deze plaat gecombineerd en beter dan ooit uitgevoerd. Dat alles is verpakt in een album dat de luisteraar wat minder uitdaagt dan het oude werk, een echte doorbraak is niet ver weg vanaf hier.

Review door: Kevin Jansen

Animal Collective myspace