Topaz Rags - Tarot Harem (2009, Not Not Fun)

Topaz Rags - Tarot Harem
(2009, Not Not Fun)

Power electronics zoals Prurient, dat was de trend eenn tijd terug in de kleine maar toch erg hippe noise-scene. Gelukkig is men daar ondertussen grotendeels mee gestopt want er zijn maar weinig mensen die schreeuwen in een microfoon zoveel passie mee kunnen geven. Om de hipheid te waarborgen moest er natuurlijk een nieuwe trend gevonden worden en dat gebeurde in de vorm van psych-noise. De hoeveelheid tapes, homemade cd-rs en 7"s waarmee we de laatste tijd overspoeld worden is gigantisch. Helaas blijkt er een heel groot verschil tussen de kwaliteit en de kwantiteit van dit genre waardoor ik meer dan eens een half uur verspil met het luisteren naar de meest slaapwekkende "drones" die men deze genretag durft te geven.

Ik had dan ook bijna niet de moeite genomen om me in Topaz Rags te verdiepen. Waarom kregen ze dan toch het voordeel van de twijfel? Dit was vooral te danken aan mijn vertrouwen in het Not Not Fun label, die koning zijn in het selecteren van parels uit een grote groep meuk. Ook het feit dat er een lid of leden van de formatie Pocahaunted hierbij betrokken is/zijn deed me vermoeden dat dit misschien toch goed zou zijn. Ik besloot uiteindelijk te gaan voor Tarot Harem, een EP uitgebracht op 7" vinyl, wat door zijn beperkte lengte me zou beschermen tegen een slaapverwekkende drone. Natuurlijk was ik na de eerste tonen al positief verrast, de aanwezigheid van Pocahaunted is zeker te horen in de even sterke sfeer die meteen wordt neergezet. Een lekkere lo-fi taperuis, wat minimale piano aangevuld met percussie die erg hypnotiserend werkt. Ook zijn de altijd herkenbare vocalen weer overgoten met echo's en is er soms een verloren trompet te herkennen. De herhaling van zowel piano als percussie en de mantra-achtige zangpartijen zorgen ervoor dat de tribal-mood er weer goed inzit. Al snel wordt duidelijk dat het opbouwen van een nummer totaal niet de bedoeling is van het trio dat vooral bezig is met psychedelisch rondzweven door hun eigen rituele uitspattingen. Soms vind ik het door de wel heel erg herhalende instrumentatie ietwat teveel op ritmes gebaseerd om er echt in weg te zakken. Dit wordt echter ruimschoots goed gemaakt met de ijzersterke vocalen en het heerlijk droevige sfeertje dat van begin tot eind deze EP overheerst.

Review door: Kevin Jansen

Topaz Rags myspace

Wet Hair - Dream (2009, Not Not Fun)

Wet Hair - Dream
(2009, Not Not Fun)

Misschien wel het droevigste nieuws voor de experimentele scene van het afgelopen jaar, het uit elkaar gaan van pscych-noise formatie Raccoo-oo-oon. Wees niet getreurd, uit de resten van dit collectief is namelijk een hele stroom aan nieuwe projecten ontstaan. Een van de meest fascinerende daarvan is Wet Hair, bestaande uit Ryan Garbes en Shawn Reed (beide ex-leden van de eerder genoemde groep). Andere namen waaronder ex-Raccoo-oo-oons opereren zijn o.a. Pukers, Trash Dog, Driphouse, Youth of the Beast en Ryan Garbes. Eigenlijk is Raccoo-oo-oon dus nog steeds volop bezig, alleen is het wat versnipperd. Dat is dan ook meteen een goede beschrijving voor de sound van Wet Hair, waarin erg veel terugkomt uit hun eerdere werk.

Op de tweede 12" van dit duo getiteld Dream kunnen we dus drones, een portie psych-noise, tape sounds en chanted vocals verwachten. Dit alles is gedoopt in een lo-fi sfeertje vol van echo's. Hoogtepunt op het album zijn de Shawn Reed, die klinkt of hij direct uit het gesticht de studio in is gedoken. Vaak onverstaanbaar, altijd bezeten, liggen de vocals ver boven alles uitgemixt. Zo vormt de kerkorgel imiterende compositie voor een perfecte achtergrond voor een psychopaat z'n dromen. Uiteindelijk is dit album dat iets meer dan een half uurtje duurt weinig vernieuwend en vooral een persoonlijkere uitvoering van wat de heren al deden met Raccoo-oo-oon. Toch is het wel de beste Wet Hair release tot nu toe en vooral door de sterke vocalen een plaat die wel boven de grote hoeveelheid psych-noise van de laatste tijd uitsteekt.

Review door: Kevin Jansen

Wet Hair myspace

Sun Araw - Heavy Deeds (2009, Not Not Fun)

Sun Araw - Heavy Deeds
(2009, Not Not Fun)

De beste beschrijving voor dit ietwat vreemde project is misschien wel dat het een typische Not Not Fun artiest is. Het betreft hier het soloproject van Cameron Stallones, gitarist van Magic Laterns en ook al eens eerder te horen bij Pocahaunted. Vanuit deze projecten is Sun Araw een logisch gevolg. Ook hier horen we Cameron lang uitgerekte composities maken gebouwd rond drones en tribal drums en beats. Een experimentele artiest zoals deze zou niet experimenteel zijn als hij er toch niet wat gekke nieuwigheden aan toe zou voegen, en dat heeft hij zeker gedaan.

Op Heavy Deeds horen we Sun Araw gebruik maken van dub beats, tropical en psychedelische sounds, dit alles wordt aan elkaar gevlochten met drones en synthesizers en zelfs funky en akoestische gitaar komen voorbij op deze diverse plaat. Deze redelijk diverse invloeden worden mooi samengevoegd doordat Cameron de tijd neemt om de geluiden te laten samenwerken en over te vloeien. Hierbij maakt hij veel gebruik van echo's en wah wahs met een heel psychedelisch geheel als eindresultaat. De nummers worden geleid door simpele tribal-achtige beats die een soort trance opwekken, deze wordt enkel versterkt door de toevoeging van alle andere elementen. Soms lijkt de samenvoeging wat willekeurig maar door herhaling komt alles uiteindelijk toch op zijn plaats. Het best komt dit naar voren in de afsluiter All Night Long waarin het hele album nog eens mooi wordt samengevat. Bij twijfel wil ik mensen dan ook aanraden om met dit nummer te beginnen voor een goed beeld, en als het bevalt zul je zeker van de rest van het album genieten. Trippy, rustgevend, maar zeker niet slaapverwekkend deze Sun Araw.

Review door: Kevin Jansen

Sun Araw myspace

Blues Control - Local Flavor (2009, Siltbreeze)

Blues Control - Local Flavor
(2009, Siltbreeze)

Ongelooflijk hoeveel ik naar dit album heb uitgekeken. Ondanks de soms tegenvallende eerdere releases is dit psychedelische duo uit Queens er zeker een om te volgen. Men bedient zich op gitaar, tapedecks en verscheidene elektronica om uitgesponnen psychedelische jams neer te zetten. Blues Control vloeit vrolijk door verschillende genres heen maar maakt vooral gebruik van drones en avant-garde noise om een psychedelisch geheel neer te zetten. Mijn eerste kennismaking met dit duo was op het gelijknamige debuutalbum Blues Control uit 2007 (niet te verwarren met de eerder uitgebrachte tape met dezelfde titel). Een zeer aangename kennismaking was het niet meteen, Blues Control leek te enthousiast. Voor de stijl die ze spelen leek het of deze twee te gehaast te werk gingen, er werden veel te veel nieuwe elementen gebruikt in een korte tijd. Soms zorgde dit voor erg interessante resultaten maar dit album kende ook een stel flinke tegenvallers.

Sinds deze eerste kennismaking heeft Blues Control natuurlijk niet stilgezeten. Ondertussen hebben ze er een handvol releases bij, die ik eerlijk gezegd maar matig heb gevolgd. Toch iedere keer als ik met Blues Control in aanraking kwam was het een boeiende luisterbeurt met veel potentie. Vandaar dat ik erg blij was toen ik de eerste positieve reacties hoorde op het dit jaar verschenen Local Flavor. De plaat begint precies zoals ik de twee ken, te enthousiast. Een opzwepende drumbeat en een rockende gitaar starten dit album nogal onwennig. Al snel vreesde ik dat het precies zo zou lopen als het debuut, maar de volhouder wint hier. Na het ietwat misplaatste eerste nummer wordt er meer ruimte gemaakt, men neemt de tijd om het muzikale pallet op te bouwen en af te stellen. Deze trend zet zich door terwijl de plaat vordert en bouwt heerlijk op naar het meesterwerk van dit album, On Through The Night. Dit zestien minuten durende pareltje klinkt precies zoals Blues Control in mijn dromen klinkt. Het overhaaste enthousiaste is compleet verdwenen en heeft plaats gemaakt voor controle en oog voor detail. Dit alles zorgt ervoor dat dit nummer ongeloofelijk meeslepend is opgebouwd, als het eindelijk voorbij is smacht ik naar meer. Blues Control heeft hun eigen stijl gevonden en mag wat mij betreft deze zeker doorvoeren op het volgende album dat we hopelijk snel kunnen beluisteren!

Review door: Kevin Jansen

Blues Control myspace

Black Pus - Down Da Drain/Bark of the Tree (2009, Corleone)

Black Pus - Down Da Drain/Bark of the Tree
(2009, Corleone)

Alle stoppen zijn doorgeslagen bij Brian Chippendale, ik weet het nu echt zeker. Eerder bekend van zijn andere projecten Lightning Bolt en Mindflayer zien we Chippendale hier opnieuw met een geweldig agressief noise rock project, dit keer solo onder de naam Black Pus. Er zijn al meerdere albums van hem verschenen onder die naam maar deze EP is werkelijk het toppunt. Totaal hysterisch zoals we hem kennen. In de voorgaande Black Pus albums werd er duidelijk meer met noise en totale waanzin geflirt dan dat dit gebeurt bij Lightning Bolt en deze richting wordt als maar verder doorgezet. Als Down Da Drain/Bark of the Tree een vooruitzicht is op zijn volgende album wordt dat misschien wel de hardste noise rock plaat allertijden.

De met twee nummers gevulde EP begint tamelijk rustig met Down Da Drain. Schele feedback en militair klinkende tribal drums geven de toon aan van dit nummer. De zang is zoals gewoonlijk totaal onverstaanbaar en harstikke schel, het is meer een instrument geworden. Naarmate de trek vordert worden er meer lagen aan het geheel van noise toegevoegd. Het standvastige ritme van het begin wordt de hele tijd doorgevoerd. Dan is het de beurt aan het hysterische tweede nummer Bark of the Tree. Bij een eerste luisterbeurt lijkt het alsof hij op het verkeerde toerental wordt afgespeeld, omhoog gepitchte zang en razendsnelle drums. Daaroverheen meer lagen noise dan is het vorige nummer en al snel zit de geluidsdichtheid tegen de honderd procent aan. Het is haast onmogelijk om te horen wat er precies allemaal gebeurt. Het mooie van deze twee nummers is dat ze de ware aard van Chippendale laten horen zoals deze al terug is te zien in zijn comics. Dat dit niet altijd de mooiste songs oplevert wordt bewezen met deze twee van de feeback overlopende krachtpatsers. Ik hoor hem liever achter de drums zitten bij Lightning Bolt maar een kijkje in zijn hersenpan was zeker interessant.

Review door: Kevin Jansen

Black Pus myspace

HEALTH - Get Color (2009, Lovepump United)

HEALTH - Get Color
(2009, Lovepump United)

Perspectief is heel belangrijk wanneer men kijkt naar een band als HEALTH. Ze spelen een samevoeging van noise rock en electronica waarin ze niet bang zijn om de nodige noise te gebruiken. Als ze vergelijkt worden met bijvoorbeeld Prurient voelt het allemaal nogal slap aan maar in vergelijking met het grootste deel van het muzikale spectrum zijn dit harde nummers. Althans, dat was hun eerder album HEALTH en de daarop volgende remixplaat. Ruwe uitspattingen, harde nummers en veel onderdelen die je niet gauw terug zult zien in normale popsongs daar stond het debuutalbum vol mee.

De mensen die de hype rond deze formatie gevolgd hebben zullen ook wel mee hebben gekregen dat er het een en ander is veranderd sinds deze beginselen. Op de nieuwe plaat Get Color is namelijk meer structuur te vinden dan ooit verwacht, ook zijn een aantal van de harde geluiden ingeruild voor poppy zang en werkelijke nummers. Nog steeds hangt het geheel aan elkaar van uitspattingen met noise, echter zijn ze dit maal ietwat gecontroleerder te werk gegaan. Veelal is dit voor mij persoonlijk een gigantische tegenvaller. Bands brengen een ruw en gedurfd debuut uit met het gevolg dat ze gehypt worden. Uiteindelijk komt er dan veelste snel een vervolg achteraan om de hype te voeden, vaak aangepast op een nog grotere doelgroep. Bij dit album is die aanpassing wel gemaakt, maar om de juiste redenen. HEALTH weet waar ze naartoe willen en bereikt dit volledig met een van de pakkendste albums van het jaar. Het toppunt in deze formatie is gelukkig bewaard gebleven, de ongeloofelijk krachtige haast tribal drums zijn nog steeds even hard. Terechte single Die Slow is het beste voorbeeld van de nieuwe stijl en tevens een erg pakkend nummer. HEALTH-fans komen zeker aan hun trekken, nieuwelingen kunnen beter eerst even op youtube de video kijken.

Review door: Kevin Jansen

HEALTH myspace

Fuck Buttons - Tarot Sport (2009, ATP Recordings)

Fuck Buttons - Tarot Sport
(2009, ATP Recordings)

Officieel komt hij overmorgen pas uit maar hier is alvast een review zodat je hem dan meteen met een gerust hart kunt gaan kopen. Het betreft hier de opvolger van het in 2007 zeer goed ontvangen debuut Street Horrrsing van het duo Fuck Buttons. Op deze plaat was al eerder te horen hoe deze mannen noise en drone combineren met melodieze ambient en zelfs beats. Zoals dat bijna regel is van een debuutalbum waren de heren deze stijl nog behoorlijk aan het aftasten met gemengd succes. Het geheel zorgde voor een erg goede plaat die soms ietwat teveel verzoop in het geweld aan noise dat de heren uit hun merkwaardige instrumenten halen.

Van fouten moet je leren en dat hebben deze heren duidelijk gedaan. Ik ontkom er niet aan om de slechtste woordgrap in de geschiedenis van het internet te maken, fuck wat drukken deze heren op de juist buttons met deze plaat. Ze zitten nog steeds in het vertrouwde stijltje met Tarot Sport maar wat opbouw en gebruik van beats betreft zijn er grote stappen vooruit gemaakt. In plaats van de jams op het eerste album heeft men nu het gevoel echt naar nummers te luisteren. Ondanks deze strakkere opbouw zien we nog steeds dezelfde overvloeiende aanpak in het album terug, dezelfde synths en beats duiken nog wel eens op in verschillende nummers. Soms wat voorspelbaar maar het gehele resultaat luistert hierdoor lekker weg, zelfs het eerste nummer sluit goed aan op het laaste wat meerdere luisterbeurten aanmoedigt. Het sterkst vind ik dit album tijdens de opener Surf Solar die qua opbouw erg vergelijkbaar is met Sweet Love for Planet Earth, het meesterwerk van eerste plaat. Er wordt leven in de beats geblazen doordat de melodieuze drones op een zelfde niveau erlangs vloeien, herhalende loops lijken opeens zo vrij en beweegelijk. Petje af voor Andrew Weatherhall, de producent van dit album, voor een evenwichtige mix tussen alle elementen van Fuck Buttons. Erg sterk vervolg dat doet verlangen naar meer.

Review door: Kevin Jansen

Fuck Buttons myspace

Black Dice - Repo (2009, Paw Tracks)

Black Dice - Repo
(2009, Paw Tracks)

Makkelijk hebben de heren uit Brooklyn het nooit aangepakt. Het trio dat al sinds 1997 onorthodoxe muziek produceert heeft al vele verschillende genres aangedaan. Ooit begonnen als een werkelijke band, bekend om hun trashy noise rock shows, heeft Black Dice een weg afgelegd langs dub, afrobeat, ambient en vele andere genres. Het gaat hier dan ook om een van de weinige bands die de tag experimental ook echt verdient. Een vreemd geluid maakt het nog geen experiment, verandering doet dat wel. En daar houden de jongemannen zeker van, zo ook te horen op deze laatste plaat.

Repo is de opvolger van het in 2007 verschenen Load Blown maar zeker geen herhaling van die eerdere plaat. Op het nieuwe album horen we Black Dice wederom verder afdwalen van hun originele sound. De vrije stijl van componeren en het samenvloeien van verschillende genres is niet nieuw, de poppy invulling hiervan wel. Waren deze heren niet zo eigenwijs met hun geluiden te werk gegaan had het zo een popalbum kunnen worden. Het resultaat van deze frisse aanpak is een verassend ritmische plaat gevuld met vooral korte uitspattingen van nummers. Deze verschillende tracks worden opgevuld met diverse geluiden, waarin offbeat drumloops en echo's spelen hierin de hoofdrol. Ondanks de korte en directe aard van de nummers vormt deze plaat een mooi vloeiend geheel. Dat is vooral te danken aan het geweldige masteren en mixen van dit album, de sounds sluiten perfect op elkaar aan. Zoals altijd al geweest is Black Dice vooral een band die zich niet laat beschrijven, het laat zich ervaren. Daarom wil ik ook iedereen aanraden om deze nieuweling in huis te halen en er een mooie eigen mening over te vormen. Als ik dan toch een goede beschrijving zou moeten geven raad ik een blik op de albumhoes aan, poppy maar vooral weer gruwelijk eigenwijs. Black Dice zoals het hoort.

Review door: Kevin Jansen

Black Dice myspace