Topaz Rags - Tarot Harem (2009, Not Not Fun)

Topaz Rags - Tarot Harem
(2009, Not Not Fun)

Power electronics zoals Prurient, dat was de trend eenn tijd terug in de kleine maar toch erg hippe noise-scene. Gelukkig is men daar ondertussen grotendeels mee gestopt want er zijn maar weinig mensen die schreeuwen in een microfoon zoveel passie mee kunnen geven. Om de hipheid te waarborgen moest er natuurlijk een nieuwe trend gevonden worden en dat gebeurde in de vorm van psych-noise. De hoeveelheid tapes, homemade cd-rs en 7"s waarmee we de laatste tijd overspoeld worden is gigantisch. Helaas blijkt er een heel groot verschil tussen de kwaliteit en de kwantiteit van dit genre waardoor ik meer dan eens een half uur verspil met het luisteren naar de meest slaapwekkende "drones" die men deze genretag durft te geven.

Ik had dan ook bijna niet de moeite genomen om me in Topaz Rags te verdiepen. Waarom kregen ze dan toch het voordeel van de twijfel? Dit was vooral te danken aan mijn vertrouwen in het Not Not Fun label, die koning zijn in het selecteren van parels uit een grote groep meuk. Ook het feit dat er een lid of leden van de formatie Pocahaunted hierbij betrokken is/zijn deed me vermoeden dat dit misschien toch goed zou zijn. Ik besloot uiteindelijk te gaan voor Tarot Harem, een EP uitgebracht op 7" vinyl, wat door zijn beperkte lengte me zou beschermen tegen een slaapverwekkende drone. Natuurlijk was ik na de eerste tonen al positief verrast, de aanwezigheid van Pocahaunted is zeker te horen in de even sterke sfeer die meteen wordt neergezet. Een lekkere lo-fi taperuis, wat minimale piano aangevuld met percussie die erg hypnotiserend werkt. Ook zijn de altijd herkenbare vocalen weer overgoten met echo's en is er soms een verloren trompet te herkennen. De herhaling van zowel piano als percussie en de mantra-achtige zangpartijen zorgen ervoor dat de tribal-mood er weer goed inzit. Al snel wordt duidelijk dat het opbouwen van een nummer totaal niet de bedoeling is van het trio dat vooral bezig is met psychedelisch rondzweven door hun eigen rituele uitspattingen. Soms vind ik het door de wel heel erg herhalende instrumentatie ietwat teveel op ritmes gebaseerd om er echt in weg te zakken. Dit wordt echter ruimschoots goed gemaakt met de ijzersterke vocalen en het heerlijk droevige sfeertje dat van begin tot eind deze EP overheerst.

Review door: Kevin Jansen

Topaz Rags myspace

Gang Gang Dance - Saint Dymphna (2008, The Social Registry)

Gang Gang Dance - Saint Dymphna
(2008, The Social Registry)

Als een artiest het presteert om anderhalve dag op repeat te staan op mijn iPod dan wordt dat natuurlijk beloond met een review. Helaas bij gebrek aan recenter werk (EP uitgesloten) betreft het hier een album van vorig jaar. Het collectief dat zo lang mijn oren heeft gestreeld in de afgelopen week is Gang Gang Dance. Deze uit Manhattan afkomstige experimentele groep heeft misschien wel een van de meest vooruitstrevende geluiden in de huidige muziekscene. Er is weinig dat niet in het straatje van dit vijftal valt, en er is natuurlijk altijd ruimte voor improvisatie. Het ijzersterke God's Money uit 2005 heeft mij helemaal overtuigd, Gang Gang Dance beheerst haar altijd groeiende stijl perfect. Op dit album wordt een heerlijk moderne combinatie tussen tribal-percussie en synthesizers gemaakt, aangevuld met de diverse zang van Lizzi Bougatsos.

Eigenlijk is het geheel geen steek veranderd sinds 2005 want de laatste, Saint Dymphna, klinkt nog steeds als typisch Gang Gang Dance. De invloeden schieten weer alle kanten op, zo is op deze plaat natuurlijk de tribal-percussie te horen, zijn er vele synths in werk gesteld die typische techno geluiden produceren en ook is de zang weer divers. Naast deze basisingrediënten is er bij Gang Gang Dance altijd ruimte voor meer gekkigheid en wat dat betreft laten ze zich flink gaan op dit album. Toch is het gehele geluid ingetogener dan voorheen, maar dit komt de kracht van de nummers alleen ten goede. Door niet totaal over the top te gaan komt de ijzersterke percussie nog duidelijker dan voorheen naar voren. En dat mag zeker gebeuren, er wordt op van alles getimmerd en ook digitaal worden er drums geprogrammeerd maar alles zit ongeloofelijk strak in elkaar. Hierdoor zijn ook op het laatste album de ritmes van over de hele wereld nog steeds de drijfveer. Leuk detail, Tinchy Stryder rapt ook nog even mee op dit album. En zo zien we maar weer dat Gang Gang Dance nog steeds de grenzen verlegt zonder de herkenbare sound te verlaten. Experimentele muziek heeft zelden zo catchy geklonken.

Review door: Kevin Jansen

Gang Gang Dance myspace

Sun Araw - Heavy Deeds (2009, Not Not Fun)

Sun Araw - Heavy Deeds
(2009, Not Not Fun)

De beste beschrijving voor dit ietwat vreemde project is misschien wel dat het een typische Not Not Fun artiest is. Het betreft hier het soloproject van Cameron Stallones, gitarist van Magic Laterns en ook al eens eerder te horen bij Pocahaunted. Vanuit deze projecten is Sun Araw een logisch gevolg. Ook hier horen we Cameron lang uitgerekte composities maken gebouwd rond drones en tribal drums en beats. Een experimentele artiest zoals deze zou niet experimenteel zijn als hij er toch niet wat gekke nieuwigheden aan toe zou voegen, en dat heeft hij zeker gedaan.

Op Heavy Deeds horen we Sun Araw gebruik maken van dub beats, tropical en psychedelische sounds, dit alles wordt aan elkaar gevlochten met drones en synthesizers en zelfs funky en akoestische gitaar komen voorbij op deze diverse plaat. Deze redelijk diverse invloeden worden mooi samengevoegd doordat Cameron de tijd neemt om de geluiden te laten samenwerken en over te vloeien. Hierbij maakt hij veel gebruik van echo's en wah wahs met een heel psychedelisch geheel als eindresultaat. De nummers worden geleid door simpele tribal-achtige beats die een soort trance opwekken, deze wordt enkel versterkt door de toevoeging van alle andere elementen. Soms lijkt de samenvoeging wat willekeurig maar door herhaling komt alles uiteindelijk toch op zijn plaats. Het best komt dit naar voren in de afsluiter All Night Long waarin het hele album nog eens mooi wordt samengevat. Bij twijfel wil ik mensen dan ook aanraden om met dit nummer te beginnen voor een goed beeld, en als het bevalt zul je zeker van de rest van het album genieten. Trippy, rustgevend, maar zeker niet slaapverwekkend deze Sun Araw.

Review door: Kevin Jansen

Sun Araw myspace

Black Pus - Down Da Drain/Bark of the Tree (2009, Corleone)

Black Pus - Down Da Drain/Bark of the Tree
(2009, Corleone)

Alle stoppen zijn doorgeslagen bij Brian Chippendale, ik weet het nu echt zeker. Eerder bekend van zijn andere projecten Lightning Bolt en Mindflayer zien we Chippendale hier opnieuw met een geweldig agressief noise rock project, dit keer solo onder de naam Black Pus. Er zijn al meerdere albums van hem verschenen onder die naam maar deze EP is werkelijk het toppunt. Totaal hysterisch zoals we hem kennen. In de voorgaande Black Pus albums werd er duidelijk meer met noise en totale waanzin geflirt dan dat dit gebeurt bij Lightning Bolt en deze richting wordt als maar verder doorgezet. Als Down Da Drain/Bark of the Tree een vooruitzicht is op zijn volgende album wordt dat misschien wel de hardste noise rock plaat allertijden.

De met twee nummers gevulde EP begint tamelijk rustig met Down Da Drain. Schele feedback en militair klinkende tribal drums geven de toon aan van dit nummer. De zang is zoals gewoonlijk totaal onverstaanbaar en harstikke schel, het is meer een instrument geworden. Naarmate de trek vordert worden er meer lagen aan het geheel van noise toegevoegd. Het standvastige ritme van het begin wordt de hele tijd doorgevoerd. Dan is het de beurt aan het hysterische tweede nummer Bark of the Tree. Bij een eerste luisterbeurt lijkt het alsof hij op het verkeerde toerental wordt afgespeeld, omhoog gepitchte zang en razendsnelle drums. Daaroverheen meer lagen noise dan is het vorige nummer en al snel zit de geluidsdichtheid tegen de honderd procent aan. Het is haast onmogelijk om te horen wat er precies allemaal gebeurt. Het mooie van deze twee nummers is dat ze de ware aard van Chippendale laten horen zoals deze al terug is te zien in zijn comics. Dat dit niet altijd de mooiste songs oplevert wordt bewezen met deze twee van de feeback overlopende krachtpatsers. Ik hoor hem liever achter de drums zitten bij Lightning Bolt maar een kijkje in zijn hersenpan was zeker interessant.

Review door: Kevin Jansen

Black Pus myspace